ترموپلاستیک ها

ترموپلاستیک (Thermoplastic) یا گرمانرم به پلیمرهایی گفته می‌شود که با افزایش دما بدون تغییر شیمیایی ذوب می‌شوند. این پلیمرها را می‌توان به دفعات ذوب و دوباره جامد نمود.چنین پلیمرهایی در حالت مذاب مانند مایعات جاری می‌شوند و از این لحاظ با پلیمرهای دارای اتصالات عرضی متمایزند.
گرمانرم ها در دمای بیش از دمای انتقال شیشه ای (Tg) خود، منعطف هستند. اغلب گرمانرم ها در دمای کمتر از نقطه ذوب خود حاوی مناطق بلورینی هستند که بین نواحی آمورف قرار دارند. نواحی آمورف، ویژگی کشسانی و نواحی بلورین، استحکام و صلبیت را به ماده میبخشند. در دمای بیش از نقطه ذوب، نواحی بلورین از بین رفته و گرانروی به شدت کاهش مییابد. گرمانرمها را میتوان به طور پیوسته در چرخه ذوب/انجماد قرار داد. این ویژگی، گرمانرمها را قابل بازیافت میسازد. بلورینگی، مهمترین معیار طبقه بندی گرمانرم ها است. برخی گرمانرمها در نواحی بلورین قرار نمیگیرند. این پلاستیکها، آمورف نامیده میشوند و اغلب شفافند. مهمترین گرمانرمهای آمورف، پلی استایرن، پلی کربنات و پلی(متیل متاکریلات) هستند. گروه دیگر گرمانرمها، توانایی بلورینگی را دارند. از آنجا که این پلاستیکها همزمان حاوی نواحی بلورین و آمورف هستند، نیمه بلورین خوانده میشوند. از این خانواده میتوان به پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی آمیدها و پلی(اتیلن ترفتالات) اشاره کرد. سرعت و میزان بلورینگی به انعطاف پذیری زنجیر بسپار بستگی دارد. گرمانرم های نیمه بلورین مقاومت بیشتری در برابر حلالها و مواد شیمیایی دارند. اگر اندازه بلورها بیشتر از طول موج نور باشد، ماده کدر خواهد بود. گرمانرم های نیمه بلورین در دمای کمتر از دمای انتقال شیشهای، شکننده میشوند. این دما را میتوان با افزودن نرم کننده کاهش داد. هم بسپارش و ایجاد شاخه های جانبی در بسپار نیز راه دیگری برای کاهش دمای انتقال شیشهای است. ترمو پلاستها ۱) فلورو کربنها : تفلون و کل اف و فلورو کربنها فلزات نجیب پلاستیکها هستند به این معنی که تقریبا در تمام محیطهای خورنده تا دمای ۵۵۰ درجه فارنهایت مقاوم هستند. اینها از کربن و فلور ساخته شده اند اولین تترا فلوراتیلن توسط دوپنت تولید شد و تفلون نام گرفت .تفلون علاوه بر مقاومت خوردگی، دارای ضریب اصطکاک کمی است که میتواند مانند یک روغن کار سطح فلزاتی که بر روی هم سایش دارند از خورده شدن در اثر اصطکاک (خوردگی فیزیکی) محافظت کند . ۲) پلی ونیل کلراید(پی.وی.سی): این ماده اساسا سخت است ولی با اضافه کردن مواد نرم کننده و وینیل استات میتوان آنرا نرم نمود. کاربرد این ماده در لوله ها و اتصالات، دودکشها، هواکشها، مخازن و روکشها می باشد. ۳) پلی پروپیلن: پلی پروپیلن، پرو فاکس و اسکان برای اولین بار در ایتالیا بوجود آمدند و دارای مقاومت حرارتی و خوردگی بهتری نسبت به پلی اتیلن بوده و همچنین از آن سخت تر هستند. برای ساخت شیر ها، بطری هایی که توسط حرارت استریل می شوند و لوله و اتصالات به کار می رود.